Ülkem olağanüstü bir deprem afeti yaşıyor…
Kazılıp topraklara bedenler gömülmeden;
Selayla kaldırılmıyor hatıralar, insanlar ölüyor…
Kaderlerine razı, susuyor kanayan cümleler.
Solgun satırlar alıyor kapkara demini.
Hayâller yorgun, eksiğinden senfoniler;
Göz bebeklerinde öylece, öylece bekliyor…
İnsanlar bekleşiyor enkazların arasında;
Bir umutla, soğuk betonlarda sessizlikler.
Çocuk ağlamaları, la ilahe illallahlar,
Haykırışlar, çığlıklar birbirine karışıyor…
Ülkem yine, yeniden bir deprem afeti yaşıyor…
Topraklar bekliyor sarmak için cenazelerini;
Şairler, eksiğinden bozdurulmuş şiirler okuyor…