XII. Dünya Savaşı, herkesin bildiği gibi uygarlığın çöküşüne yolaçtı. Kentler, kasabalar, köyler yeryüzünden silindi. Bütün korular, ormanlar yok edildi; bütün bahçeler, bütün sanat yapıtları da. Erkekler, kadınlar, çocuklar en alt düzeydeki hayvanlardan aşağı düzeye düştüler. Köpekler, umutsuzluğa kapılıp, bırakıp gittiler efendilerini. Kitaplar, tablolar ve müzik dünya yüzünden kalktı; İnsanlar hiçbir şey yapmadan pinekler oldular oturdukları yerde! *** Yıllar yılları kovaladı. Geride kalmış birkaç yaşlı general bile son savaşın neyi çözmüş olduğunu unuttu. Delikanlılar, genç kızlar şaşkın şaşkın bakmaktaydılar birbirlerine; SEVGİ DE YOK OLMUŞTU YERYÜZÜNDEN! *** Bir gün, hiç çiçek görmemiş bir kız, dünyada son kalmış bir çiçeğe rastladı. Koşup öteki insanlara, son çiçeğin ölmekte olduğunu söyledi. Kendi başına dolaşıp duran bir delikanlıdan başkası kulak vermedi genç kızın söylediklerine. Delikanlıyla genç kız bakıp büyüttüler ölmek üzere olan son çiçeği. Çiçek yeniden yaşamaya başladı! Bir gün arıyla bir sinek kuşu, çiçeğe uğradılar. Çok