Sevmek; kuşların, bir an boş bıraktıkları ağaçtır!” diyor Melih Cevdet…

“Kimileyin seviyorum!
Ve yalnızlığın;
Kırmızı yapraklara çalan,
Büyüsünü duyuyorum…

Ey cesaret!
Hep dolu tut bardağımı.
Sevgi ve Umut; birdir
Yalnızlık ve cesaret; bir…”

Günüdür; sabaha, yaşanacaksa yaşanacak güne Melih Cevdet şiirleriyle başlamalı…

Hani şu:
“Yaşamak güzel şey doğrusu!” diyen…

Bir de hava güzelse!
Bir de gücün kuvvetin yerindeyse!
Gelecek güzel günlere inanıyorsan hele!” diyen Melih Cevdet şiirleriyle…

Yürek yakınlığında sevmek ve paylaşmak güzellikleri, mücadeleyi…

İnsan olmak, insan olabilmek; kaygılanöak bir can için…

Buyurun dostlar; Melih Cevdet ANDAY’ın 5 Nisan 1951’de haklarında idam kararı verilen karı koca ROSENBERG’lere, yaşam hakkı alınan Deniz’lere ve tüm suçsuz yere idam edilen hiç büyümeyen ölü çocuklara yazdığı şiiri:

ANI

Bir çift güvercin havalansa.
Yanık yanık koksa karanfil.
Değil; bu anılacak şey değil,
Apansız geliyor aklıma…

Nerdeyse gün doğacaktı.
Herkes gibi kalkacaktınız.
Belki daha uykunuz da vardı.
Geceniz geliyor aklıma…

Sevdiğim çiçek adları gibi.
Sevdiğim sokak adları gibi.
Bütün sevdiklerimin adları gibi.
Adınız geliyor aklıma…

Rahat döşeklerin utanması bundan.
Öpüşürken o dalgınlık bundan.
Tel örgünün deliğinde buluşan,
Parmaklarınız geliyor aklıma…

Nice aşklar arkadaşlıklar gördüm.
Kahramanlıklar okudum tarihte.
Çağımıza yakışan vakur, sade.
Davranışınız geliyor aklıma…

Bir çift güvercin havalansa.
Yanık yanık koksa karanfil.
Değil; unutulur şey değil,
Çaresiz geliyor aklıma…