12 Eylül 1980…

Perşembe’yi Cuma’ya bağlayan o kara gece, sabah saatlerine yakın saat 03.59, Sıhhiye’deki o tarihi binada görevli TRT Ankara Radyosu teknisyenleri, her zaman olduğu gibi yayına İstiklâl Marşı ile başladı.

Fakat bu sefer farklı bir durum vardı.

Açılış anonsu yapılmadan Harbiye Marşı yayına verildi. Marşın bitiminde Genelkurmay ve Milli Güvenlik Konseyi Başkanı Orgeneral Kenan Evren imzasıyla yayınlanan Milli Güvenlik Konseyi’nin bir numaralı bildirisi okunmaya başlandı. Bu bildiriyi 5 bildiri daha izledi.

Türkiye, yine, yeniden bir darbeye uyanmıştı.

Ve “Bir soldan, bir sağdan” diyerek cuntacı askerlerin karar verdiği idamlar…

***

İlkine, soldan, 9 Ekim 1980’de Necdet Adalının katliyle başladılar. Ardından, sağdan Mustafa Pehlivanoğlu…

“Önce Necdet’i astılar” dedim ya; Necdet Adalı, bir kahvehanenin taranması olayına karıştığı gerekçesiyle 1977 yılında hapishaneye atıldı.

Bu olaydan kısa bir süre sonra yakalandı ve kahvehanenin taranmasından sorumlu tutuldu. İdam talebiyle yargılanmaya başlandı. Dava devam ederken 12 Eylül darbesi gerçekleşti. Bu defa Adalının davası askeri mahkemede görülmeye başlandı.

Adalı cezaevinde bulunduğu sırada gerçekleştirilen bir firar eylemine ‘nasıl olsa suçsuzluğunun anlaşılacağını’ düşünerek katılmadı. Kendisini yargılayan mahkeme başkanı Albay Hamdi Sevinç’in Adalının suçsuz olduğunu ileri sürmesine karşın, mahkeme heyeti tarafından suçlu bulundu. Karara şerh koyan Sevinç bu tutumu nedeniyle ceza aldı ve daha sonra ordudan istifa etti.

Adalı 9 Ekim 1980 tarihinde, Ulucanlar Cezaevi’nde asılarak idam edildi. Bu infaz, 12 Eylül’ün ilk idamıydı…

***

Çocuksu, saf, kötülük bilmez-tertemiz, henüz kirlenmeyen beyaz hayallerimin arasındaki duygularımla; anne-babamın ve çevremde gördüğüm tüm kocaman kocaman insanların çehrelerine kalıcı olarak yansıyan korku dolu, endişeli yüz ifadelerine kadar hatırlıyorum o yitik zamanı…

Unutmam, unutmamız mümkün mü? Dedim ya: Karanlık yıllardı…