Yaşam mı?

İlk nefesle başladı her şey!
Peşinden ilk ağlama,
İlk sözcükler,
İlk adımlar,
İlk hayranlık,
İlk okul,
İlk yalnızlık…

İlk sevgili;
Kirlenmemiş, tertemiz duygular!
Sinemaya ilk gidiş,
İlk elini tutma, ilk öpüş.
İlk aşk,
Göğüs kafesine sığmayan ilk hasret,
İlk ayrılık…

Mesleğe ilk adım sonrasında!
İlk maaş,
İlk terfi,
İlk araç, belki ilk ev.
İlk işten çıkış,
İlk çaresizlik,
İlk arayış…

Ardından,
Defalarca başlangıçlar;
‘Yine’ler,
‘Yeni’ler,
‘Yeniden’ler…

Defalarca son gibi hissetmeler!..

‘Oldu bitti’ler,
‘Başlamadan bitecek’ler,
‘Bitiş’ler ama hep ‘Diriliş’ler…

Yılma – yorulma,
Kızma – soğuma,
Defalarca…

Mutlu – umutlu,
Coşkulu – ışıklı yıllar;
Arada, istersen çok’ça…

Hayâl kırıklıkları,
Ayrılmalar…

Kahkahalarla çınlayan,
Gözyaşlarıyla ıslanan zamanlar…

‘Paylaşarak güzelleşme’ler,
‘Çoğalarak birleşme’ler…

Zamana, hayata;
Koşullara direnme…

Hep bir başkaldırı,
Hep bir mücadele…

Hırpalanmalar, sendelemeler.
Düşmek yok haa,
‘Tekrar ayağa dikilme’ler…

İnsanlar oldu, doğdu;
Eklendi insanlarımıza…

İnsanlar öldü, gitti, yok;
Eksildi birer birer her defasında…

Düşmeler – kalkmalar,
Koşmalar – ulaşmalar…

Hep bir çaba,
Hep bir mücadele…

Böyle böyle,
Yenile yenile kazanmak var ya;
En kendine ait yerinden,
Tırnaklarını geçirmek hayata…

Yaşam mı?
Onurlu, omurgalı, dik;
Severek ve paylaşarak, insanca…

Unutma!
Hep bir yanında dursun öyle.
Sonu, ölüm…

Bir yanımız sevinç,
Bir yanımız hüzün;
Hayat böyle be, iki gözüm…

***

Deniz kokuyor buralar hâlâ ve umut hiç bitmeyen – bitmeyecek, hem buram buram limon çiçeği de. Pırıl pırıl güneşli Mersin sabahından, siz kıymetli dostlarıma en içten Sevgi’lerimle…