“Dolaştım Türkiye’yi sokak sokak. Çocuklar gördüm; saz benizli, sıtmalı. Çocuklar gördüm; gamdan, kederden uzak. Dedim: İnsan her yaşta çocuk olmalı. Her şeye rağmen güzel yaşamak” dediği Tarsus’tayım bugün dostlar…

Ümit Yaşar Oğuzcan’ın doğduğu, sokaklarında oyunlar oynadığı, kavga ettiği belki, belki uzaktan uzaktan sevdiği birini, o sevdiğine Şiir’ler yazdığı, hayata karıştığı, hayaller kurduğu efsaneler kenti Tarsus’ta…

Yüreği pır pır Şiir’le, sanatla ve insana dair hangi güzellik varsa onlarla atan güzel insanlarla. Tarsuslu dostlarla…

Ahmed Arif’e “Dağların şairi” derler ya, Nâzım’a “Şehirlerin şairi”, Ümit Yaşar ki; kasabalardan da, şehirlerden de aynı şekilde yankılanan ve hayatın sesini açıkça haykıran Şiir’lerin sahibi…

Bazen bir fabrika işçisinin Aşk’ını, bazen bir şairin dayanılmaz yalnızlığını, bazen de bir kadının anneliği aynı güçlü tonla haykırabilen, “İnsan, sevebildiği kadar insandır” diyen ve bunu yaşayan hayatında, Aşk’ın şairi Ümit Yaşar Oğuzcan’ı anacağız belki dostlar…

Şiir’ler okuyacak, türküler, şarkılar söyleyeceğiz. Unutmak mümkün mü, Ümit Yaşar Oğuzcan’ı hatırlayacak, hatırlayacağız…

Doğduğu, sokaklarında oyunlar oynadığı, kavga ettiği belki, belki uzaktan uzaktan sevdiği birini, o sevdiğine Şiir’ler yazdığı, hayata karıştığı, hayaller kurduğu efsaneler kenti Tarsus’ta…

Bekliyoruz, heyecanla. Aşk’la…