Bugün bir şair öldü dostlar. Gün, Bedri Rahmi…

Ressam mı desek, şair mi kendisine? Işığa kavuşan her şeyi büyük bir Aşk’la inceleyen, bu Aşk’ı renkler – çizgiler aracılığıyla bize sunan ve “Şiiri, şekil bulmuş resim; resmi, şekillenmiş şiir” olarak değerlendiren koca sanatçı; hem ressam, hem şair bence…

Gerçi, “Ressamım; yurdumun taşından, toprağından sürüp gelir nakışlarım. Taşıma, toprağıma toz konduranın alnını karışlarım…” demiş ya kendini tarifinde…

“Şairsin Bedri Rahmi, oku oku doyamadığımız büyük bir şairsin; yurdumun ezgilerinden, nakış nakış yaşanmışlıklarından, alaca renklerinden gelir dizelerin; dizelerin sonra her biri bir çığlık, her biri haykırış, öyle bir nağme ki hem; öyle içten ve samimi, öyle derin…”

Bu da benden…

***

Geçenlerde kendimce yazmıştım ya hayatını, şimdi tam da ölüm yıldönümünde anmak var Usta’yı…

“Gün, Bedri Rahmi” demiştim ya…

Bedri Rahmi ki; Anadolu yazması gibi yazdı Şiir’lerini ömrü boyunca, kilim gibi dokudu. Çok sevdiği kirazları, narları, dutları, işledi kâğıtlara. ‘Resim’ dediler adına…

Yiğitliği, mertliği, Aşk’ı, sevdayı, özlemi işledi. Evrenin gizemini tek bir nar tanesinden çözmeye çalıştı da; bilgeliği, ılık insan sıcağını bir gölün yüzeyinden akseder gibi ulaştı bize…

Öyle naif, öyle pürüzsüz; dedim ya: Öyle derin…

Akıcı, rahat bir dille kaleme aldığı gezi ve deneme yazılarında ise sürekli gündeminde olan halk kültürü, halk sanatı konularındaki görüşlerini sergiledi…

Son yıllarında yoğun çalışma temposuna hiç ara vermeyen Bedri Rahmi, aynı yoğunlukta sürdürdüğü alkolün de etkisiyle rahatsızlandı. 1975 yılında sarılık hastalığına yakalandı. Tedavi olsa da tam anlamıyla düzelmedi…

47 yıl önce bugün 21 Eylül 1975’te, pankreas kanseri nedeniyle 64 yaşında hayata gözlerini yumdu Usta…

İstanbul’da, Küçükyalı Mezarlığı’nda yatar şimdi ebedi istirahatgâhında…

Anısına ve muhteşem üretimlerine saygıyla…