30 Ağustos 1922, Çarşamba…

Şu saatlerde; Kütahya – Zafertepe Çalköy’de, Mustafa Kemâl Paşa’nın taarruz emriyle başlayıp Dumlupınar’da devam eden muharebe kazanılmak üzere…

Saat: 19.30’da tekbir sesleri ve olabildiğince coşkuyla, dualar ve “bin şükür” sözleri arasında…

Zafer!..

Konu vatan olunca, konu bağımsızlık olunca istikbalini arayan Türklerin kim önüne geçebilmiş ki!..

30 Ağustos 1922, Çarşamba demiştik ya! Saat 19.30’da, adı tarihten hiçbir zaman silin(e)meyecek Türkler için bir kere daha zafer yaşandı…

Bin şükür!..

Çevreyi gezen Mustafa Kemâl Paşa; düşmanın ağır yenilgisini, savaş alanında bıraktığı silah, cephane ve savaş malzemesini, ölülerini, sürü sürü esirin, kafilelerle geriye götürülmesini
gördükten sonra çok duygulanmış ve yanındakilere: “Bu manzara insanlık için utanç vericidir. Ama biz burada vatanımızı savunuyoruz. Sorumluluk bize ait değildir…” demiştir…

Ve akabinde şu emri verir:
“Ordular! İlk hedefiniz Akdeniz’dir. İleri!..”

Bu emir doğrultusunda 3 koldan İzmir’e ilerleyen ordu;

1 Eylül’de Uşak’ı,
2 Eylül’de Eskişehir’i,
3 Eylül’de Ödemiş’i,
4 Eylül’de Tire ve Bayındır’ı,
5 Eylül’de Salihli’yi,
6 Eylül’de Balıkesir ve Bilecik’i,
7 Eylül’de Aydın’ı,
8 Eylül’de Manisa’yı geri aldı.
Ve 9 Eylül’de İzmir’e girdi…

Ve bir millet, böyle böyle tekrar dirildi…

Bu önemli anları dinledikçe ve duydukça, sadece; tüm yüreğinde, tüm yüreğiyle hissedenlerin, şerefsizi ve soysuzu harici, ki, çoktur coğrafyada;

“Vatan” diyenlerin,
“Önce Vatan” diyenlerin,

İnancı ve gururu birlikte yaşayanların, tüm vatanseverlerin Zafer Bayramı kutlu olsun…

En büyük bayram sabahından tüm gönül dostlarıma selam olsun…